Het is te hopen dat de drang om kiezers weg te slepen bij extremistische partijen, in Frankrijk niet leidt tot een race naar het meest extreme standpunt.

Het gone nooit: politici die luidkeels verkondigen dat migratie een geheim project is om de Europese bevolking te vervangen, en daarmee een groot aantal kiezers aan zich weten te binden. Het gebeurt op dit moment in Frankrijk. Presidentskandidaat Éric Zemmour, die Franse ouders wil verbieden hun kind islamitische namen te geven, kan volgens de peilingen rekenen op 14 procent van de stemmen.

C’est veel minder dan president Emmanuel Macron (24 pour cent), de grote favoriet die volgens alle voorspellingen zowel de eerste als de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen zal winnen. Président zal Zemmour dus niet worden, maar op ideologisch en cultureel vlak vormt hij wel degelijk een bedreiging. Angst voor verschil, angst voor de ander en angst voor elkaar worden constant gevoed, en zijn agenda heeft de toon gezet in de campagne.

Dankzij Zemmour en die andere radicaal-rechtse kandidaat Marine Le Pen (die het bij de vorige presidentsverkiezingen in 2017 tot de tweede ronde schopte), is migratie een van de dominante thema’s. De vele linkse kandidaten lijken in dit debat geen enkele rol te gaan spelen, maar het is spannend hoe traditioneel centrum-rechts zich opstelt.

Nu hebben Les Républicains (LR) begin deze maand met hun kandidaat Valérie Pécresse voor een keurig alternatief gekozen. Ze is geen scherpslijper, en omschrijft zichzelf als een combinatie van Angela Merkel en Margaret Thatcher – hervormingsgezind en rechtlijnig liberaal. Maar om de tweede ronde van de verkiezingen te halen, moet zij eerst zowel Zemmour als Le Pen verslaan. Pécresse est dan ook ferm op het gebied van migratie : ze wil een quotum invoeren voor migranten, evenals bottesten voor migranten die zeggen minderjarig te zijn, en ze heeft al een referendum voorgesteld over de vraag of in de grondwet moet worden opgenomen dat het aantal vreemdelingen dat in Frankrijk verblijft, moet worden beperkt.

Het is te hopen dat de drang om kiezers weg te slepen bij de extreme partijen, niet leidt tot een race naar het meest extreme standpunt. Het is van groot belang dat LR de rechtse klank van het politieke midden blijft vertegenwoordigen, en niet zwicht voor wat al de ‘Zemmourisatie’ van het debat is genoemd.